Last night, I was teaching one of the groups at the Korean school that has three girls and one boy. They're about 14 years old. I've blogged about Jason before in this post.
So we're talking descriptions, and they had to describe a famous person one by one, so the others could guess who it was.
One of the girls described Obama ("he's black, tall," ... (no one's guessing right, so she decides to make it a bit easier) "uh ... the first black president"), after which Jason said: "I don't like Obama".
"Why not?" I askHow is that for a compliment? Totally made my day!
"I don't know" he says.
"I think he's pretty cool" I say rather enthusiastically. At which Jason replies.
"You're cooler" in a sort of mumble that I almost can't understand. He's looking down at his hands at this point.
"What? You think I'm cooler than Obama?" I ask, thinking I misunderstood.
"Yes!" he says!
Gisterenavond was ik aan het lesgeven aan een groep in de Koreaanse school die bestaat uit drie meisjes en één jongen. Ze zijn ongeveer 14 jaar oud. Ik heb al eens eerder over de jongen geblogt in dit bericht.
We zijn bezig met een les over beschrijvingen, en ze moeten om de beurt een bekende persoon beschrijven waarna de anderen mogen raden wie het is.
Eén van de meisjes beschrijft Obama ("hij is zwart, en groot," ... (niemand die juist kan raden op dit moment, dus maakt ze het een beetje gemakkelijker) "euh ... de eerste zwarte president"), waarna Jason zegt: "Ik vind Obama maar niks."
"Waarom?" vraag ik.Wat een compliment, niet? Ik had meteen een super-dag!
"Ik weet het niet" zegt hij.
"Ik vind Obama best wel cool" zeg ik enthousiast.
"Jij bent cooler" mompel hij. Ik kan hem niet goed verstaan want hij kijkt op dit moment naar zijn handen en heeft zijn hoofd gebogen.
"Wat? Vind je mij cooler dan Obama?" vraag ik, met de idee dat ik hem verkeerd begrepen heb.
"Ja!" zegt hij, klaar en duidelijk!
