Eerste lessen en leuke mensen - First classes and fun people

Nederlands

Zoals beloofd dus een nieuwe update. We kunnen weer terugblikken op een goedgevulde week met de allereerste lessen, een hele ervaring voor Andrew en ook voor mij.

We hadden allebei afgelopen woensdag onze eerste les in het kleine Koreaanse schooltje vlakbij ons appartement, Andrew aan een groepje van drie dertienjarigen, ik aan de zoon van de eigenares van het kleine Koreaanse schooltje waar we les geven. Voor mij ging het heel vlot, het is een heel vriendelijke jongen, en bij privé lessen heb je eigenlijk zelden problemen. Bij Andrew ging het iets minder vlot. Hij was er achteraf een beetje ondersteboven van, maar zijn eerste reactie was: 'ik zal veel meer moeten voorbereiden, de volgende keer wil ik het veel beter doen!', een goede ingesteldheid dus. De volgende les op vrijdag ging voor hem al veel beter. Dat was voor mij echter het moment waarop ik te maken kreeg met mijn eigen twee groepen kleine bengeltjes. Ik heb een groep van vijf 9-jarigen en eentje van vijf tot zes 8-jarigen. Ze hebben wel wat met mijn voeten kunnen spelen, ik kende ook nog niet alle regels, maar nu ik de groep wat beter ken kan ik me ook beter voorbereiden.
De privé lessen verdienen zeker mijn voorkeur, zo heb ik een uur op woensdag en vrijdag, en drie uur op zaterdag. Die leerlingen zijn echte engeltjes!

Ondertussen is het grootste deel van het papierwerk ook in orde. Na nog wat kantoren afschuimen en praatjes slaan met de toevallige andere buitenlanders die zitten wachten, moeten we nu enkel nog wachten tot Wallace alles ontvangen heeft.
Blijkt ook dat we dit jaar allebei aan eerstejaars les zullen geven op de universiteit, waardoor we pas eind September daar beginnen. Andrew heeft zijn lessenrooster al gehad en geeft 'oral English' aan 9 groepen van 60-65 leerlingen. Hoe hij dat gaat doen zullen we nog eens moeten uitzoeken! Ik heb nog steeds geen lessenrooster gezien, en hoop stiekem op kleinere groepen.

Ondertussen hebben we ook al wat meer andere westerlingen ontmoet. Herinneren jullie je Tony nog uit de laatste update? We hebben zijn vader en broer ontmoet, en een vriendin van de familie met haar dochter. Na een lange dag aanschuiven met Wallace en Tony, stapten we uit aan Jusco (groot winkelcentrum) om nog wat boodschappen op te pikken. Daar ontmoetten we dus de familie van Tony. Zijn vader nam ons spontaan mee voor een koffie terwijl de rest om een printer ging. Hij deed er in twee uur zijn levensfilosofie uit de doeken, een geboren Chinees van Taiwan verhuisde hij op zijn 15 jaar naar Amerika, waar hij nu een eigen immobiliën bedrijf heeft en het (zo merken we toch aan hem en zijn zonen) goed doet! Maar hij keerde later terug naar China voor steeds langere bezoeken, vooral aan een dorpje op een berg dichtbij China waar hij als geleerde westerling dacht toe te komen maar vooral, zoals hij achteraf zag, veel leerde over wat hij nog niet wist.
Hij verdiept zich nu in het taoisme en de Chinese geneeskunde, ik ken wel iemand onder jullie die graag een aantal uren met hem had zitten praten.

Aangezien we niet per sé iets gepland hadden die avond, gingen we ook in op de uitnodiging om met heel de groep te gaan eten. Het werd onze eerste Westerse maaltijd (behalve de mislukte poging tot macaroni met kaas en ham van eerder die week), in Pizza Hut. Aangezien we al wat gewoon worden aan de Chinese prijzen, waren de prijzen daar voor ons een beetje shockerend (voor een glas fruitsap daar eten wij thuis 5 maaltijden). Maar Pizza Hut is in China dan ook chique dineren.
Het gezelschap was voortreffelijk. Andrew praatte met de vader van Tony, ik gaf zijn broer wat meer informatie over welke Belgische bieren hij zeker moest proberen (geen zorgen, Westvleteren stond boven aan de lijst!). Die spontane ontmoetingen zijn voor mij één van de geneugten van het reizen. Je weet nooit wie je tegen gaat komen, of waar je terecht zal komen.

Een paar dagen later moesten we wat formaliteiten in orde brengen, en ontmoetten we CJ, een Amerikaan die hier Chinees komt studeren en vlakbij ons woont. We hebben hem meteen maar uitgenodigd om te komen eten, en (tot Andrew's grote genoegen) hij vond Andrew's Chinese kookkunsten zeer geslaagd. Kijk voor foto's van hoe dat er dan uitziet op de foto website: www.photobucket.com/berbenleigh

Een beetje cultuur
Toen we tegen de vader van Tony zeiden hoe verbaasd we waren over de ontzettende snelheid waarmee de stad rondom ons verder opgebouwd en gerenoveerd wordt, gaf hij ons het volgende idee mee:
China is het land met het hoogste aantal inwoners ter wereld. Andere grote superpowers hebben vaak te kampen met conflicten met andere landen, die hij bestempelde als religieuze conflicten (niet helemaal onterecht lijkt me). Hij opperde dat bijvoorbeeld de oorlog in Irak vooral om godsdienst gaat. De Amerikanen kunnen de moslims dan wel bestempelen als 'fundamentalisten' "but it takes two to tango!".
China heeft geen religieuze conflicten, want het heeft geen religie. Kinderen groeien er even veilig en gelukkig op, de mensen zijn vriendelijk en moraliteit is er niet minder ontwikkeld dan ergens anders. En als groot voordeel: een stuk minder spanningen zowel intern als in buitenlandse contacten. Yantai zelf is op recordtempo gebouwd, en we zien het nog elke dag vooruitgaan. De snelweg naast is is bijvoorbeeld op een minder dan een week vernieuwd. Een park wordt op 2 dagen aangelegd. De afwerking is niet altijd perfect, maar het is wel indrukwekkend!

English

As promised, a new update. Again we can look back on an eventful week, with the very first lessons, a big event for both Andrew and me.

We both had our first class last Wednesday in the small Korean school close to our apartment. Andrew taught a group of three thirteen year olds, me the son of the owner of the school. My first lesson went very smoothly, but then again, what could possibly go wrong during a one-on-one session with a smart, polite and nice student? Andrew's class was a little harder. He was pretty upset afterwards, but his first reaction was: 'I need to prepare better next time, cause I never want it to go like that again' which I really admired! It's not easy to teach without any training, any experience or any previous information about the book and the students.

Because of the good preparation, his second class went much better. My next classes were tougher on the other hand. That's when I first got to meet my groups of little devils. I did let them mess with me a bit too much, me not knowing all the rules made it easy for them too. Now that I know the rules, and the students a little better, I can prepare better for next time though. But I doubt they will turn into my favourite hours of the week. I definitely prefer the private lessons, I have one hour on Wednesday and Friday, and three hours on Saturday with two peacy students!

In the mean time, most of the paperwork has also been done. After visiting some more offices, and talking to other random foreigners waiting around, we now only have to wait for Wallace to get all the paperwork back.

It turns out we'll both be teaching freshmen this year, which means we won't start teaching at the University until the end of September. Andrew already has his schedule and will be teaching 9 groups of 60-65 students oral English. How he's going to do that is still a big question mark, but we'll figure something out. Hints anyone?

We've also met some more Westerners. Do you remember Tony? The ABC I mentioned before? We met his father and brother and some family friends at Jusco mall. His dad took us for coffee and a two hour long philosophical conversation at SPR Coffee while the rest of the family went shopping for a printer. He is studying Taoism and Chinese medecine and has a very interesting and, at least for us, refreshing perspective on life.

Since we didn't have plans for the evening, we gladly accepted their diner invitation and had our first Western meal (not counting the failed attempt at Mac & Cheese from earlier that week) in Pizza Hut. We are now a little more accustomed to Chinese prices, so that prices here were a little shocking for us. What we paid for a glass of juice there (or rather what our hosts paid) would be enough to cook 5 meals with. But Pizza Hut in China seems to be quite high class compared to Europe or the States.
The company was great. Andrew talked to Tony's father most of the time whereas I gave his brother some tips on which Belgian beers to try. Those coincidental meetings and events are for me one of the greatest pleasures while traveling. You never know who you will meet, and where you'll end up.

We also met another American who lives in the same set of apartments as us and invited him to lunch. He could really appreciate Andrew's chinese cooking (and so can I!) For pictures of what we eat and how our apartment looks, check out the picture website:
www.photobucket.com/berbenleigh

Culture bite
When we told Tony's dad how surprised we were at the amazing speed at which the city around us is being built every day, he told us the following (this is the gist of it):

China is the country with the highest population. Other superpowers often deal with conflicts with other countries, which he referred to as economical but mostly religious conflicts (I'm inclined to agree.) He gave the example of the war in Iraq. Many Americans would call the moslims fighting there 'fundamentalists', but he said 'it takes two to tango'. There must be a bit of the fundamentalist in both sides of the argument, cotherwise there wouldn't be one. China doesn't have a religion, and no one is trying to bomb China. That means the country has time and money it doesn't need to waste on war and can spend on development.
Yantai was apparently built as it is today in about three years time, and we still see the city growing every day. The road nearby our apartments was renewed in less than a week. A little park area nearby was created in about two days. It's all a little rough around the edges, but impressive nevertheless!