Countdown

Nog een kleine 7 uur en Andrew en ik verlaten ons groene naar frietjes geurende Belgenlandje voor het zo enorm onbekende China. De zenuwen (en het uitgebreide menu van gisterenavond) steken vuurwerk af in mijn buik, slapen zit er niet meer in. De rest van het huis is tergend kalm dus explodeer ik even op dit blog bij wijze van inleiding.

Wat voor berichten hier in de toekomst zullen terecht komen is voor mij nog een mysterie. Net zoals wat we van ons avontuur mogen verwachten. Of we in het Engels of het Nederlands zullen berichten zal afhangen van wie wat en wanneer schrijft. Ik zal proberen enigzins een balans te bewaren en belangrijke dingen te vertalen (verdorie, dan moet dit ook weer in het Engels).
Of mijn dierbare echtgenoot ook zal bijdragen hangt van hem af. Ik gok op zelden over sporadisch tot nooit, maar zal zijn verhalen nauwkeurig noteren om ook daarvan verslag uit te brengen.
Links naar eventuele foto's of video's zal ik hier steeds posten en proberen op een neutraal platform te plaatsen (waar geen log-in voor nodig is) om het voor iedereen makkelijk te maken. Ideetjes voor websites mogen altijd in de comments vanonder! Wat me ertoe brengt: gelieve vooral veel commentaar te geven! Het is altijd leuk te weten dat schrijfsels ook gelezen worden, en hoe ze gesmaakt worden. Het zal ons (mij) ook helpen bij het bewaren van perspectief.

Rest me nog de belangrijkste taak van vandaag: een dankwoordje!

Wij zijn de laatste weken met een warmte en enthousiasme omringt dat het ijsfestival in Harbin zou ontdooiien (nooit te vroeg voor culturele verwijzingen). Ik en Andrew hebben zeer intens van deze tijd genoten. We kregen goeie raad, leuke cadeautjes, dikke zoenen, warme knuffels. Alles ging zo snel dat we ook niet voor iedereen even veel tijd hebben kunnen vrijmaken, maar daar we jullie allemaal nog veel zullen horen/zien/lezen, is er nog voldoende kans om dat goed te maken.

We werden in die tijd ook met zeer veel vragen geconfronteerd. Op de top 3 wil ik nu proberen een adequaat antwoord te formuleren.

• Waarom gaan jullie weg?
  

Omdat we hier een kans hebben om de wereld te zien, ons denken te verruimen en ons aanpassingsvermogen te testen. Als we de kans nu niet grijpen, zullen we er altijd spijt van hebben.

• Waarom China?

In de eerste plaats omdat we op het idee kwamen door een bevriend koppel. Via hen vonden we een job, een appartement, de eerste contacten. Maar ook omdat het zo anders is. Als het daar lukt, dan overal.

En de steeds terugkomende vraag...

• Jullie gaan toch een blog bijhouden?

Bij deze.

____________________________________________________________________

Quick English Recap:

Andrew and I are leaving our beloved Belgium in less than 7 hours for the great unknown that is called 'China'. I'm too nervous to sleep and have therefore decided to invest this undetermined in-between bit of time to write a short introduction for this blog.

What type of messages we will write on this blog is still a mystery, as is what we can expect from this trip. I am more sure of who will be writing the posts, since Andrew is famously slow in finding his way to email and blog accounts. Messages will probably appear in Dutch and English, sometimes both, depending on time and mood of the author.
I will also post links to pictures and videos on this blog, preferably on free websites which don't require a log-in (anyone any ideas?)
I do want to encourage all of you to comment as well. It's nice to know your writing is being read, and it'll help us keep some perspective on our own experiences.

As the last and most important part of this first post, I want to thank everyone who has helped us (S&J of course!), encouraged us and surrounded us with warmth. We feel confident leaving and knowing there's a safe haven to return to whenever we need it.