English
I've finally figured out how to get the browser to accept all the features on this website, so I can now update through the website and comment back whenever you leave comments! Yay!
The title of this post refers to what we went through yesterday morning. We were told not to eat or drink anything before the physical examination, so we left the apartment hungry and parched. At the bus stop we met Tony, an ABC (American Born Chinese, I thought that was cute). He'll be teaching at the University as well, maybe we'll hang out in the future, who knows.
The physical is pretty thorough. We thought what we went through in Belgium was pretty insane, and did not expect to have to repeat it all with a few extra tests added to it. I'll list the steps of the procedure in the order they came in:
It all went by pretty quickly so we were out of there in less than 2 hours. After that Tony had to leave because he bought new furniture that was being delivered the same day. Wallace had however promised to treat us to a meal (we were starving by that time), so he took us through the oldest part of downtown Yantai to go the the noodle restaurant from the first evening. The area is full of little shops that sell antiques (some real, some not so real), plants and animals. We saw lots of beautiful birds and fish, and giant pet grasshoppers (ok, 'giant' might be a slight exaggearation, but they were at least 1.5 inches.) It was an area that reminded me of my previous mental images of China. We'll have to go back sometime for pictures.
After lunch the afternoon went smoothly, until all of a sudden the power went out. Not alarmed by any of this we called Wallace (he must be getting sick of us by now), who freed up his schedule to go to the electricity company with us. There they said there should still be money left on the card, so after a quick stop at the police station to file for our residence permit, we came back to the apartment where a local guy (where did he come from) told us we had to go put more money on the card. Totally confused Andrew and Wallace started going back but then realized that the company was closed by that time (after 5 p.m.). I had gone home straight away and found the electricity working. Whatever Wallace and that guy did in the basement, it worked (I will allow no comments on this sentence!).
To celebrate this day of experience, my dearest husband cooked a wonderful meal. Although most of the packaged food here is expired, the fresh ingredients are delicious.
Culture-bit
Here's where communism screws up (amongst many other things). In the list of crazy going-ons in China though, this must be very near to the top:
Hannah and Wallace just bought a new home. It's close to the seaside, apparently very nice, they are taking their time to prepare everything and hope to move in January. They've worked for this home, saved up money and can now finally afford it. Sounds great right? Except, they won't be able to pass it on to their child(ren). That is, if they live too long. After a maximum of 70 years, all bought property has to be returned to the State, it's the law. For some properties it's even less. The State then sells it on for ridiculous prices, earning another big profit. The growing economy is paying off for a happy few at the top.
Till next time, for more news on our life in China.
________________________________________________________________________
De titel van dit berichtje gaat over onze ervaringen van gisteren morgen. We mochten die ochtend niets eten of drinken voor ons medisch onderzoek, dus verlieten we het appartement uitgehongerd en uitgedroogd. Aan de bushalte stond Wallace ons op te wachten met Tony, een ABC (American Born Chinese = Chinees geboren in Amerika). Hij zal ook lesgeven aan de universiteit en wie weet klikt het, maar misschien ook niet. We zien nog wel.
Het medisch onderzoek is vrij grondig. Wij dachten dat we al vrij veel hadden moeten doorstaan in België, maar hadden niet verwacht dat alle tests nog eens herhaald zouden moeten worden, met nog een paar extra's erbij. Ik geef even een lijst van alle stappen in de procedure in de volgorde waarin we ze afliepen:
Na de lunch verliep de namiddag vrij vlot, tot plots onze elektriciteit uitviel. Niets verbaasd ons nog, dus kalm belden we Wallace (hij moet ons nu toch wel bijna beu zijn) die, fantastisch behulpzaam als hij is) tijd vrijmaakte in zijn drukke schema om met ons naar de elektriciteitsleverancier te trekken. Daar bleek echter dat er wel degelijk nog geld op onze kaart stond, dus, na een bezoekje aan de politie voor de aanvraag van onze verblijfsvergunning, wij terug naar het appartement om alles te regelen met de elektriciteitsman hier (waar kwam die plots vandaan?). Hij zei dat we toch nog geld op de kaart zouden moeten zetten, dus vertrokken Andrew en Wallace weer terwijl ik in het appartement zou blijven. Daar bleek de elektriciteit dan toch te werken ... verwarring alom. Deze middag zijn we toch maar voor de zekerheid nog wat geld op de kaart gaan zetten.
Om deze fantastische dag te vieren heeft Andrew lekker Westers gekookt. Al is het grootste deel van de verpakte voeding over datum, de verse producten zijn echt lekker.
Beetje Cultuur
Een neveneffect van het communistische idee dat ons shockeerde en verontwaardigde.
Hannah and Wallace hebben net een nieuw appartement gekocht. Het is dicht bij de zee, blijkbaar zeer mooi gelegen en groter dan waar ze nu wonen. Ze zijn nu alles aan het regelen en hopen er in januari te kunnen gaan wonen. Ze hebben er hard voor gewerkt, lang gespaard en kunnen het zich nu eindelijk veroorloven. Voor veel koppels is dit een belangrijk moment, eindelijk iets dat je het jouwe kan noemen (toch van zodra het afbetaald is). Maar dat gaat nu net niet in China. Je kan er een huis (of stuk grond) namelijk maar maximum 70 jaar bezitten, daarna gaat het terug naar de staat die het dan weer doorverkoopt aan schandalig hoge prijzen. Je kan het dus doorgeven aan je kind(eren), maar zij zullen hoogstwaarschijnlijk in hun leven nog moeten verhuizen.
De groeiende economie zorgt voor groeiend kapitaal aan de top, maar weinig daarvan sijpelt door naar beneden.
Tot de volgende keer met meer!
The title of this post refers to what we went through yesterday morning. We were told not to eat or drink anything before the physical examination, so we left the apartment hungry and parched. At the bus stop we met Tony, an ABC (American Born Chinese, I thought that was cute). He'll be teaching at the University as well, maybe we'll hang out in the future, who knows.
The physical is pretty thorough. We thought what we went through in Belgium was pretty insane, and did not expect to have to repeat it all with a few extra tests added to it. I'll list the steps of the procedure in the order they came in:
- Fill out (fill in for the Brits out there) paperwork, already mostly taken care of by Wallace.
- Have our picture taken with a webcam through a window.
- Have our temperature taken by putting your ear as close to the little whole in the bottom of the window so they can reach with the thermometer (we didn't bring the camera that day and had plenty of opportunity to regret it.
- Have X-rays taken.
- Take an eye test (with my glasses luckily, but mine still wasn't that great).
- Get an ECG (being hooked up to wires so they can check whether your heart works properly I guess. I figure they could probably tell if it didn't without the test but whatever...)
- Get a sonogram of our internal organs. The first time (and probably the only time, I'm afraid) I was ever asked "please make belly bigger".
- Be weighed (the horror!) and measured.
- Have blood pressure taken.
- Give blood sample, and in my case, end up bleeding all over the place because they don't give anything to patch the wound with but a q-tip. Luckily there was a friendly nurse who helped clean up my arm with disinfectant.
- Give urine sample. My first experience with a Chinese toilet, and what I hope to be my last as well. For those who are familiar with French toilets: same deal but smellier.
It all went by pretty quickly so we were out of there in less than 2 hours. After that Tony had to leave because he bought new furniture that was being delivered the same day. Wallace had however promised to treat us to a meal (we were starving by that time), so he took us through the oldest part of downtown Yantai to go the the noodle restaurant from the first evening. The area is full of little shops that sell antiques (some real, some not so real), plants and animals. We saw lots of beautiful birds and fish, and giant pet grasshoppers (ok, 'giant' might be a slight exaggearation, but they were at least 1.5 inches.) It was an area that reminded me of my previous mental images of China. We'll have to go back sometime for pictures.
After lunch the afternoon went smoothly, until all of a sudden the power went out. Not alarmed by any of this we called Wallace (he must be getting sick of us by now), who freed up his schedule to go to the electricity company with us. There they said there should still be money left on the card, so after a quick stop at the police station to file for our residence permit, we came back to the apartment where a local guy (where did he come from) told us we had to go put more money on the card. Totally confused Andrew and Wallace started going back but then realized that the company was closed by that time (after 5 p.m.). I had gone home straight away and found the electricity working. Whatever Wallace and that guy did in the basement, it worked (I will allow no comments on this sentence!).
To celebrate this day of experience, my dearest husband cooked a wonderful meal. Although most of the packaged food here is expired, the fresh ingredients are delicious.
Culture-bit
Here's where communism screws up (amongst many other things). In the list of crazy going-ons in China though, this must be very near to the top:
Hannah and Wallace just bought a new home. It's close to the seaside, apparently very nice, they are taking their time to prepare everything and hope to move in January. They've worked for this home, saved up money and can now finally afford it. Sounds great right? Except, they won't be able to pass it on to their child(ren). That is, if they live too long. After a maximum of 70 years, all bought property has to be returned to the State, it's the law. For some properties it's even less. The State then sells it on for ridiculous prices, earning another big profit. The growing economy is paying off for a happy few at the top.
Till next time, for more news on our life in China.
________________________________________________________________________
Nederlands
Ik heb eindelijk achterhaald hoe ik alle knopjes van deze website op de nieuwe, Great Firewall-ontwijkende website kan laten werken. Dus kan ik nu via de website updates sturen en antwoorden op berichtjes, joepie!De titel van dit berichtje gaat over onze ervaringen van gisteren morgen. We mochten die ochtend niets eten of drinken voor ons medisch onderzoek, dus verlieten we het appartement uitgehongerd en uitgedroogd. Aan de bushalte stond Wallace ons op te wachten met Tony, een ABC (American Born Chinese = Chinees geboren in Amerika). Hij zal ook lesgeven aan de universiteit en wie weet klikt het, maar misschien ook niet. We zien nog wel.
Het medisch onderzoek is vrij grondig. Wij dachten dat we al vrij veel hadden moeten doorstaan in België, maar hadden niet verwacht dat alle tests nog eens herhaald zouden moeten worden, met nog een paar extra's erbij. Ik geef even een lijst van alle stappen in de procedure in de volgorde waarin we ze afliepen:
- Papieren invullen, wat grotendeels al gebeurd was dankzij Wallace.
- Foto laten nemen, met een webcam door het venstertje van het loket.
- Temperatuur laten opmeten: breng je oor zo dicht mogelijk bij de opening onderaan het loket venster, zodat ze er de termometer in kunnen steken. Echt een grappig zicht! Jammer dat we de camera niet bij hadden.
- Röntgenfoto's laten maken.
- Oogtest (gelukkig mét bril, al was het dan nog niet denderend).
- Een EKG laten maken (draadjes aan je enkels, polsen en over de borstkas, zodat ze kunnen zien of je hart wel goed functioneerd. Me dunkt dat ze het snel zouden merken als dat niet zo was, maar ja, kan je moeilijk zeggen hé).
- Echografie van onze inwendige organen laten maken. De eerste (en naar ik vrees laatste) keer dat iemand me zei: "please make belly bigger".
- Geweegd en gemeten worden (nee mams, ben nog niet afgevallen).
- Bloeddruk laten meten.
- Bloed laten trekken, wat bij mij resulteerde in een wondje dat niet goed sloot (moest ik dichthouden met een wattenstaafje, probeer dat maar eens!) en dus overal bloed. Gelukkig had ik een vriendelijke verpleegster die met wat ontsmettingsmiddel mijn arm schoonmaakte.
- Urine staal afgeven. Mijn eerste ervaring met een Chinees toilet, en naar ik hoop ook mijn laatste. Denk aan een Frans toilet, maar dan met een intensere geur en een doortreksysteem dat geen papier verdraagt. Gelieve alle papier in de vuilbak te deponeren.
Na de lunch verliep de namiddag vrij vlot, tot plots onze elektriciteit uitviel. Niets verbaasd ons nog, dus kalm belden we Wallace (hij moet ons nu toch wel bijna beu zijn) die, fantastisch behulpzaam als hij is) tijd vrijmaakte in zijn drukke schema om met ons naar de elektriciteitsleverancier te trekken. Daar bleek echter dat er wel degelijk nog geld op onze kaart stond, dus, na een bezoekje aan de politie voor de aanvraag van onze verblijfsvergunning, wij terug naar het appartement om alles te regelen met de elektriciteitsman hier (waar kwam die plots vandaan?). Hij zei dat we toch nog geld op de kaart zouden moeten zetten, dus vertrokken Andrew en Wallace weer terwijl ik in het appartement zou blijven. Daar bleek de elektriciteit dan toch te werken ... verwarring alom. Deze middag zijn we toch maar voor de zekerheid nog wat geld op de kaart gaan zetten.
Om deze fantastische dag te vieren heeft Andrew lekker Westers gekookt. Al is het grootste deel van de verpakte voeding over datum, de verse producten zijn echt lekker.
Beetje Cultuur
Een neveneffect van het communistische idee dat ons shockeerde en verontwaardigde.
Hannah and Wallace hebben net een nieuw appartement gekocht. Het is dicht bij de zee, blijkbaar zeer mooi gelegen en groter dan waar ze nu wonen. Ze zijn nu alles aan het regelen en hopen er in januari te kunnen gaan wonen. Ze hebben er hard voor gewerkt, lang gespaard en kunnen het zich nu eindelijk veroorloven. Voor veel koppels is dit een belangrijk moment, eindelijk iets dat je het jouwe kan noemen (toch van zodra het afbetaald is). Maar dat gaat nu net niet in China. Je kan er een huis (of stuk grond) namelijk maar maximum 70 jaar bezitten, daarna gaat het terug naar de staat die het dan weer doorverkoopt aan schandalig hoge prijzen. Je kan het dus doorgeven aan je kind(eren), maar zij zullen hoogstwaarschijnlijk in hun leven nog moeten verhuizen.
De groeiende economie zorgt voor groeiend kapitaal aan de top, maar weinig daarvan sijpelt door naar beneden.
Tot de volgende keer met meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten