回中国

Nederlands

Een hostelkamer in Beijing.

Witte muren, witte lakens, een klein raam met daarvoor een donkerbruin gordijn. Er hangt een airconditioner die we voor verwarming kunnen gebruiken. Rechts boven is het plafond vochtig, de verf bladert af. Ik word wakker na 4 uur slaap, en zie dat het 18 uur is.

We kwamen toe in koud en donker Beijing, om 5 uur, na een vlotte vlucht met weinig slaap. We hebben nog wat rondgewandeld in de Hutong bij Tian'Anmen en al geluncht met Beijing Duck in het restaurant waar we vorige zomer nog met Myriam en Björn zaten. Uiteindelijk kunnen we de tijd moeilijk doden en wandelen we de hostel binnen waarover Papa, Mama, Lène en Manu zo vrolijk waren. We bestellen een Baileys Hot Chocolate die ons voor de reis naar België veel te duur had geleken, maar nu wel een koopje lijkt.

Uiteindelijk kraken we toch en betalen 180 voor een tweepersoonskamer voor de nacht. Sookie besluit bij haar vriendin te gaan overnachten, en gaat morgen nog snel naar de Belgische ambassade, waarna we samen terugkeren naar Yantai.

De pijn van het afscheid is nog wat rauw. Het lijkt steeds zo abrupt, en we zijn er nooit klaar voor. Hoe dichterbij het afscheid, hoe sterker we naar elkaar toe trekken. We moeten weer zoveel mensen achterlaten, die we graag veel vaker zouden zien. Ik draag van elk de ontmoetingen, mooie woorden, warme omhelzingen, mee in m'n bewustzijn. Al lijkt België alweer zo onwerkelijk ver weg, ik voel dat het me aangesterkt heeft. We zijn in deze koude, natte, druilerige winter omhuld met zoveel oprechte vreugde, warmte, liefde. De intense pijn die volgt bij het rekken van zoveel banden, is voor mij een bevestiging van de diepgaande kracht van die verbindingen. Terwijl ik de eerste keer dat we kwamen het gevoel had dat ik de banden doorsneed, voel ik nu alsof ze de wereld omspannen en van de hele planeet een nest maken waarin we ons allemaal geborgen kunnen voelen.

Genoeg gezweefd, terug met beide voeten op de grond, of liever in het warme bed.
Voor zij die moeilijk begrijpen waarom ik mezelf al die pijn aandoe, of ik misschien stiekem masochistische trekjes vertoon, probeer ik kort te verklaren waarom wij in hemelsnaam in China wonen en niet in België. Heb ik zo'n grondige afkeer van België? Absoluut niet, in tegendeel zelfs. Het is en blijft altijd thuis. Wat ik niet wou was het voorgetreden pad, omdat ik meer verwacht. Ik kwam naar China om uit te zoeken wat ik wou in het leven. Na een jaar en half (en vooral de laatste 8 maanden), is dat beeld beetje bij beetje duidelijker geworden. We hebben de 'wat', 'waar' en 'hoe' vragen lang uitgesteld. Op de 'wat niet', 'waar niet' en 'hoe we het liever niet doen', hadden we het antwoord veel sneller gevonden.

Dus China was een hapje van de wereld proeven om de smaakpapillen aan te scherpen. Onze blik is verruimd, en daardoor werd de droom duidelijker.

Ik wil kort even verduidelijken wat we op korte en lange termijn van plan zijn.

1. Regelmatiger dit blog bijhouden. Oké, dit is niet de eerste keer dat ik dit voornemen maak, zelfs niet de meest welgemeende, maar wel de best geplande. Updates zullen deel uitmaken van mijn tweewekelijkse routines. Vanaf nu dus: lakens wassen = blog updaten.

2. Wij maken ons contract af in China. Ik probeer minder les te geven om meer te kunnen schrijven, want dat is wat ik wil doen. Ik werk de eerste draft van mijn memoir af rond juli 2011.

3. We trekken naar Amerika, voor nog onbepaalde tijd. Misschien een jaar, ik denk maximum 18 maanden.

4. We reizen naar Australië of Nieuw-Zeeland en kijken eens rond om te zien of het ons bevalt.

5. (dit gedeelte is gebaseerd op een theoretisch inkomen en dus onder voorbehoud)
We kopen een prachtig huis in een landschap met glooiend, groene heuvels. We schaffen ons wat dieren aan, planten eigen groenten. Er volgt een kindje, nog een aantal boeken, nog een aantal kindjes. Onze familie en vrienden komen langs en worden verliefd op het idyllische landschap en het mooie weer. Er volgt een massale immigratie vanuit België.

Zoals je ziet, van concreet naar minder concreet, maar zeker niet naar minder gewaagd.
We zien het graag groot, en het geluk zit in het streven en het dromen.

Tot in Yantai!

Ons appartement in Yantai.

We hebben het gehaald. Na een lange, uitputtende twee dagen zijn we eindelijk thuis aangekomen. We hebben meteen uitgepakt en de schade opgemeten. Wat zijn we allemaal vergeten?

Wat zijn de problemen met het appartement? De bovenste houtlaag van de kleerkasten is helemaal losgekomen door de droge omgeving. We hebben nog geen gas om op te koken en het leidingwater ziet er precies minder helder uit.

We eten gezellig boterhammetjes bij wat kaarslicht (kaarsen van mijn vriendin Elien).

We genieten van een lange douche en kruipen strakjes vroeg in bed. Morgen beginnen we aan een nieuwe dag in China.

English

A hostel room in Beijing.

White walls, white sheets, a small window with a brown curtain in front of it. There's an A/C we can use for heating. Right above, the ceiling is damp and the paint is peeling off. I wake up after 4 hours of sleep and see that it's 6 p.m.

We arrived in cold and dark Beijing at 5 a.m. after a smooth flight with little sleep. We walked around in the Hutong close to Tian'Anmen for a bit, had Beijing Duck for lunch, and landed at a hostel we recognized from last summer. Then we came here with my mom and dad, and aunt and uncle. We ordered a Baileys Hot Chocolate which would've seemed outrageously expensive, had we not just come from Europe where it would be triple the price.

In the end, we can't last any longer as our eye-lids keep failing us. We give in and pay 180 for a double room for the night. Sookie decides to spend the night with her friend (she came with us to Belgium, and traveled back to China with us too). She has the visit the Belgian embassy tomorrow morning, after which we'll return to Yantai together.

The pain of saying goodbye is still a bit raw. It always seems so abrupt, and we're never quite ready for it. The closer the date of separation, the more we cling to each other. We have to leave so many people again, that we'd love to see more often. I carry the beautiful words and warm hugs of every meeting with me in my mind. Even though Belgium already seems so unreal and far away, I feel that the visit has strengthened me.

In this cold, dreary, wet winter, we were surrounded with so much sincere joy, warmth and love. The intense pain that follows after stretching so many ties, is nothing less than a confirmation of the strength of those ties. They won't break, no matter what distance comes between us. The first time we left Belgium, I felt as if they were cut. This time I feel as if they envelop the whole planet and turn it into a nest in which every place can be called 'home'.

Putting our two feet back on the ground, or rather, in a warm bed.
For those who find it hard to understand why I put myself through all this pain, if I'm secretly a little masochistic, I'll try to explain briefly why in heaven we live in China and not in Belgium. Do I really hate Belgium that much? Not at all, on the contrary. It is now and will always be my home.
What I didn't want was the well-trodden path, because I expect more. I came to China to find out what I wanted to do in life.

After about 18 months (and mostly in the last 8 months) that image has, little by little, become clearer. We've postponed the 'what', 'where' and 'how' questions for a long time. We'd found the 'what not', 'where not' and 'how we'd rather not do it' - answers much faster.

So China was a taste of the world to enhance our taste buds. It's widened our perspective, and that made the dream more concrete.

I'd like to clarify quickly what our short-term and long-term goals are:

• Being more committed to this blog. Okay, it's not the first time I've made this resolution, but I've planned it better this time. Updates will be part of my weekly, or bi-weekly routine. From now on: washing sheets = update blog.
  
  
• We finish our contract in China. I try to teach less, so I can write more, which is what I really want to do. I finish the first draft of my memoir around July 2011.
  
  
• We go to America, for a yet unspecified length of time. I'm thinking about 2 years, at least.
  
  
• We travel to Australia or New-Zealand and have a good-ol' look around to see whether we like it.
  
  
• (This part is based on a theoretical income and so subject to change)
  We buy an amazing house surrounded by rolling green hills. We get some animals, plant our own vegetables. There's a baby, some more books, some more babies. Our family and friends visit and fall in love with the idyllic scenery and wonderful weather. There's a rush om immigration into the country of people we love.

As you can tell, the plans go from very concrete to a little less concrete, but definitely not less daring. We like to dream big, and the happiness is in the journey.

See you in Yantai!

Our apartment in Yantai

We made it. After a long and exhausting two days, we've finally arrived home. We immediately unpacked and tried to establish the damage. What did we forget? What are the problems at home? The top layer of our wooden closet doors has peeled off because of the dry air inside. We don't have gas to cook on yet and the tap water seems a little less clear.

We eat some candle-lit sandwiches (it is Valentine's Day after all, the candles are from my good friend Elien).

We enjoy a long shower and will get to bed early. Tomorrow we start a new day in China.