Nederlands
Vandaag was zo één van die dagen. Eén van die dagen waarop er iets gebeurt tussen mijn twee oren en ik plots overal de alledaagse magie van de kleine momenten zie.
Op drie verschillende momenten vandaag was ik zo ontroerd dat het me wazig voor de ogen werd.
Lesgeven op de universiteit kan frustrerend zijn. Voor zij die ervaring hebben met het Chinese Engels (ook wel Chinglish genoemd), zal dit geen verrassing zijn. Maar er zijn ook momenten waarop de studenten wel begrijpen wat ik bedoel.
Vandaag liet ik ze van een eerder geschreven klad tekst een structuur voor een verhalend essay opstellen. De meesten creëren iets dat er in de verte op lijkt, maar ik had ook een paar studenten die echt de nagel op de kop sloegen. Mijn extatische vreugde bij die ontdekking werkte zo aanstekelijk dat de studenten in kwestie er zelf vrolijk van werden en even vergaten dat ze eigenlijk heel bang zijn om Engels te spreken. Die momenten waarop het echt klikt met de studenten zijn goud waard.
Het tweede moment was tijdens de lunch. Normaal gezien eten we elke dinsdag samen met Sheena en Fancy, maar vandaag ging de afspraak niet door dus moesten we zelf iets zoeken. We besloten terug te gaan naar een klein "restaurantje" waar we vorige week ook al lunch aten. Het is een baozi/jiaozi restaurantje dat eigenlijk niet meer is dan een klein kamertje, half onder de grond, met 4 tafels en wat stoelen. Het vrouwtje dat het eten serveert is klein en rond, niet in omvang maar in uitdrukking. Ze heeft ronde bolle wangen en loopt lichtjes gebogen maar steeds met een lach om de mond. (Voor zij die bekend zijn met het Steinerschool idee van een 'appelvrouwtje', daar heeft ze iets van weg). Aangezien we geen tolk bij hadden ging het uitleggen wel wat moeilijk. Hoe leg je met handen en voeten uit dat je wil eten wat je vorige week ook had? En als ze het al begrijpt, hoe weet je dat dan? Maar uiteindelijk kregen we toch onze 30 heerlijke dumplings geserveerd, vlees voor Andrew, prei en ei voor mij (wat klinkt dat mooi in het Nederlands).
De dochter van de het koppel (appelvrouwtje en de onzichtbare echtgenoot in de keuken) zat aan een tafeltje naast ons. Plots hoorde ik tijdens het eten haar vader iets aan haar vragen vanuit de keuken. Het enige dat ik kon verstaan was ni hao en zai jian, en zijn dochter die vervolgens 'hello' en 'goodbye' zei. Dit gebaar van interesse betekende zoveel meer voor mij dan alle Chinese studenten die zo graag bevriend willen zijn met ons. Het is een uitgestoken hand die ik zo graag zou willen schudden, maar die nog net te ver weg is. Ik hoop echt wat meer Chinees te leren, hopelijk tijdens de winter vakantie.
Bij het vertrekken spoorde Appelvrouwtje haar dochtertje nog aan om ons uit te wuiven en 'goodbye te roepen'.
'Last but not least'... onderweg van de universiteit naar de Green Art & English School moet ik een aantal keer trappen op en af. Op één van die trappen zag ik een moeder met haar dochtertje van, ik vermoed, een jaar of twee. Het kleintje sprong van tree naar tree. Terwijl ik dichterbij kwam hoorde ik ze praten. "yi", "yi", "er", "er", "san", "san". Per tree herhaalde het kind één van de nummers, tot ze aan tien waren en weer van vooraf begonnen (het tellen, niet de trappen).
Op dagen als deze ben ik zeer blij dat ik hier ben. Het wordt steeds meer thuis en we worden steeds meer deel van onze omgeving, zelfs al zijn we de locale beroemdheden die iedereen bekijkt maar niemand benadert. Er zijn zeer veel open armen in China, en ook hier zitten de kleine hoekjes vol met geluk.
English
Today was one of those days. One of those days where something happens between my two ears, and all of a sudden I see the everyday magic if little moments.
At three different times today I was so moved, that my eyes glistened.
Teaching at the university can be frustrating. For those of you who have experience with Chinese English (also called 'Chinglish'), this won't come as a surprise. But there are also times where the students DO get what I mean.
Today I let them make a structure from a text they'd written before. Most of them created something that vaguely resembled what I asked for, but others really completed the task perfectly. My ecstatic joy at discovering this was so catchy that it made the students in question cheerful too. For a moment, they forgot they're usually terrified to speak English.
Those moments where it really clicks between teacher and student are incredibly valuable.
The second moment was during lunch. Normally, we eat together with Sheena and Fancy every Tuesday, but today they canceled so we had to find our own spot. We decided to go back to a small 'restaurant' where we had lunch last week. It's a baozi/jiaozi restaurant that really isn't more than a small room, half under ground, with 4 tables and some chairs. It must have been used as a basement, originally.
The woman that serves the foods is small and round, not in size but in expression. She has rounds cheeks and stands a little bent forwards.
Since we didn't have a translator there, ordering was a little tricky. How do you explain with your hands and feet that you want the same thing you ate last week? And if she does get it, how do you know?
Eventually we did get our 30 delicious dumplings. Meat for Andrew, leek and eggs for me.
The daughter of the lady sat at a table next to us. Suddenly I heard her father in the kitchen ask her something. The only Chinese I could understand was 'ni hao' and 'zaijian', after which his daughter said 'hello' and 'goodbye'. This sign of interest meant so much more to me than all the Chinese students wanting to be our friends.
Last but not least... walking from the university to the Green Art & English School (Korean Academy where we teach private classes) I have to go up and down stairs a couple of times. On one of those flights of stairs, I saw a mother and her daughter of, I think, about 2 or 3. The little girl jumped down the stairs one by one, and as I came closer, I heard them practice the numbers together.
On days like these I'm so happy I'm here. It's feeling more and more like home Even though we're the local celebrities that everyone stares at but no one approaches, there are lots of open arms in China. Here too there are lots of small corners of happiness.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten