Nederlands
Na lang wachten…. Eindelijk een vervolg aflevering van ons spannende blog. Voor alle trouwe lezers: mijn excuses voor het lange wachten. We hebben lange tijd geen goede internet verbinding gehad, en het blog is geblokkeerd door de Great Firewall (voor zij die dit fenomeen niet kennen, Google het even). Dankzij Tom hebben we nu echter een nieuwe browser kunnen installeren die plots wel toelaat om naar alle verboden websites te surfen, zoals facebook, wikipedia, youtube, enz. en dus ook dit blog.
Even een update van de voorbije week en een half. Dit wordt een heel lang bericht, dus ik zal het een beetje opsplitsen.
Aankomst
Bij de aankomst in Beijing werd het zicht op de stad al meteen belemmerd door de dikke, grijze mist die er hangt. Alhoewel het 6 uur ’s morgens was, was het broeierig warm. De gezondheidscontrole ging snel (onze temperatuur was op het vliegtuig al gecheckt), net zoals de immigratie. Voor onze tweede vlucht konden we inchecken zonder problemen, al hadden we 11 kg teveel mee.
Aangekomen in Yantai werden we opgewacht door onze werkgever en contactpersoon van de universiteit: Wallace. Onze eerste indruk was er één van een stad in opbouw, waar geïnvesteerd werd in netheid en een mooie uitstraling. Er is vrij veel groen en overal worden kleine parken aangelegd. De gevel mag er wel wezen in ons deel van de stad. Wallace had wat om te eten voor ons gekocht en bracht ons naar één van de universiteitsappartementen om even te rusten. Later die namiddag konden we al meteen naar ons appartement. Daar aangekomen bleken de spullen die we verwachtten van het koppel dat voor ons kwam, Scott en Jenny, grotendeels te ontbreken. We vonden wel de oven, een mooie verzameling boeken, een dunne extra matras en wat andere dingetjes, maar niets van het beddengoed en de keukenspullen die we zeker nodig zouden hebben. Onze huisbaas beloofde ons de volgende dag al een aantal spullen te brengen, het contract konden we wel al meteen tekenen. Die avond hebben Wallace en zijn vrouw Hannah ons mee uit eten genomen naar een piepklein restaurantje voor noedels (ik denk zo’n 25 zitplaatsen) en daarna naar Walmart om wat spulletjes te kopen zodat we toch tenminste konden douchen en slapen.
Wachten en verkennen
De volgende dag kregen we al te horen dat Mr Wang, onze huisbaas, die dag niet zou komen. Het kon ten vroegste dinsdag. Dinsdag werd donderdag. Donderdag werd vrijdag ochtend. Tegen die tijd was ons geduld en ook dat van Wallace en Hannah bijna op.
In de tussentijd hadden we wel al wat tijd gehad om een aantal dingetjes te verkennen. De tweede dag konden we gaan lunchen bij Wallace en Hannah, de foto’s volgen later. Zondag trokken we naar de bank (ons geheugen is ons al wat in de steek aan het laten over hoe we zaterdag verder invulden). Grote hoeveelheden geld wisselen op een zondag bleek in de grote banken onmogelijk. Dus trokken we naar een eerder groezelig deel van de stad waar een heel aantal eenvoudige hokken opgetrokken staan die als winkeltjes dienen. Wat ons meteen overviel was de geur die een mengeling leek van zweet, hondenuitwerpselen, urine en voedsel. De stank was sterk genoeg om ons toch twee keer te laten denken voor we nog terug gaan. Er was vanalles te koop, verse voeding, kledij, elektronica, etc. Ondertussen hebben we gisteren ook al een betere versie van één van die drukke winkelwijkjes gezien in de binnenstad. In één van de betere ‘hokken’ was ook een bankkantoor waar wisselen wel mogelijk was en we zelfs een bankrekening konden openen.
Een paar hokjes verder konden we dan kaarten voor onze gsm komen. Het systeem: je kiest een nummer van de lijst met nog vrij telefoonnummers. De prijs van het nummer staat er naast. Sommige zijn duurder omdat ze makkelijker te onthouden zijn (bv door een serie van 12345 erin, of door dubbele nummers) of omdat ze geluk brengen (eindigend op een 8 voor geluk, of een 7 voor rijkdom). Dan betaal je 100 yuan voor het kaartje, waarbij nog eens een groot deel belkrediet inbegrepen is. Vervolgens krijg je het kaartje en vullen zij alle persoonlijk informatie in. Niet die van jou hoor, nee nee, verzonnen informatie. Als later zou blijken dat je meer aangerekend wordt, koop je gewoon een nieuwe kaart. Handig toch?
Diezelfde dag gingen we ook naar de grootste supermarkt op ongeveer een 20 minuutjes wandelen van bij ons (alhoewel de bus makkelijker is en slechts 1 yuan per rit kost, zo’n 10 cent dus). We zagen veel voedsel dat we niet kenden (foto’s volgen nog), maar aangezien we geen spullen hadden kochten we gewoon noodles à la Aiki supernoodles in een beker. Makkelijk klaar te maken dachten we. Natuurlijk hadden we ook niets om water in op te warmen dus in het begin zetten we gewoon drie kartonnen bekertjes met water in de microgolf en goten we het water daarna bij de noodles. Ik denk dat we zo zeker drie dagen geleefd hebben tot we het beu waren en een pot kochten om noodles in klaar te maken en twee goedkope kommetjes om uit te eten. De noodles kosten hier ongeveer 1 yuan per portie, dus goedkoop eten is het wel. Verder eten de chinezen ’s avonds zeer licht, veel fruit bijvoorbeeld, dus aten we ook veel perziken, watermeloen, kiwi’s.
Nieuwe contacten
We leerden ook nieuwe mensen kennen. Op woensdag belden we Julia Kim. Zij is het hoofd van een klein Koreaans kunstschooltje bij ons in de buurt waar ook Engels gegeven wordt. Scott en Jenny hebben ook voor haar gewerkt en ze verwachtte ons telefoontje. Dezelfde dag konden we nog bij haar langs om kennis te maken. Het schooltje straalt iets warms en gezelligs uit. Voor zei die ooit in de lagere school van een steinerschool geweest zijn, volgehangen met werkjes van de kinderen, met een warm zonlicht dat binnenvalt en gezellige klasjes vol decoratie… de sfeer is vergelijkbaar. We kunnen er normaal gezien in september aan de slag gaan, na onze gewone uren op de universiteit aangezien het vooral avondles is.
We legden ook contact met Richard, een computer kenner die ons al hielp met de installatie van een draadloze router zodat we gelijktijdig op het internet kunnen, gelijk waar in het appartement. Ik denk dat het wel klikt met Andrew aangezien ze iets hebben om over te praten.
Onderhandelingen
Toen uiteindelijk vrijdag ochtend aangebroken was, kwam Hannah ons al wat eerder gezelschap houden. We wisten toen zeer goed dat de mogelijkheid bestond dat we zouden verhuizen als de onderhandelingen niet goed liepen. Mr Wang had zijn zoontje meegebracht waar we wel constant een oogje op moesten houden (Chineesje kindjes krijgen niet echt veel grenzen lijkt me), maar die ook af en toe als afleider van de spanning kon functioneren. Het arme kind moest de volledige 2 uur van onderhandelingen een manier vinden om zich bezig te houden. Het kwam erop neer dat Mr Wang ons niet wou vergoeden voor alle spullen die ontbraken. Hij had van wat hij meegenomen had enkel twee dekentjes teruggebracht. Op een bepaald moment, zo vertelde Hannah ons later, dreigde hij zelfs het appartement niet meer te willen verhuren aan ons. Hannah mocht dat echter niet vertalen, het was vooral bedoeld als intimidatie omdat wij zouden denken dat hij erg kwaad was. Hij is een geslepen onderhandelaar, en uiteindelijk sloten we een compromis die vooral voor hem voordelig was maar ons toch nog op een zeker manier compenseert. Mr Wang gaf de dvd’s en twee computer speakers van Scott en Jenny terug (de dvd’s zijn super! Kijken hier elke avond een film), hij zal van ons ook alle keukenspullen over kopen aan 80% van de inkoopprijs wanneer we vertrekken tot een maximum van 1000 yuan. Dat betekent dus dat we sowieso betalen, maar dat we het niet mee moeten verhuizen en kunnen kiezen wat we zelf leuk vinden. Hij weigerde echter toe te geven dat hij in de fout was gegaan en bleef volhouden dat Jenny niet duidelijk geweest zou zijn. Wij weten echter wel beter, maar zoals Wallace zei: met geld koop je geen vrede.
De volgende dag kregen we plots telefoon van een woedende Wallace die zei dat Mr Wang plots niet meer akkoord was met de 80%, waarschijnlijk na een gesprek met zijn vrouw. Hierbij was de relatie tussen Wallace en Mr Wang ontploft, en Wallace wou niets meer van hem horen. ’s Avonds kwam Mr Wang nog steeds langs, zoals afgesproken. Hij had de dvd’s en speakers mee. Andrew had zich voorbereid op het gesprek (deze keer zonder vertaler) en via een vertaalprogramma op de computer konden we deze keer ook onze visie op de situatie laten horen. Uiteindelijk tekende Mr Wang, na het overlopen van de lijst met keukenspullen en wat moeilijk doen over dingen als ovenpotten, toch ons zelf opgestelde contractje. We blijven dus hier, zeker een jaar. Het doet goed om wat zekerheid te hebben, en we beginnen ons hier al thuis te voelen. Ik trek zeker nog wat foto’s van het appartement en probeer ze ergens op het internet te plaatsen.
Nieuwe spulletjes
Dus, alles goed en wel met het appartement betekende dat we ons konden settelen. Zaterdag trokken we naar Jusco (een groot winkelcentrum, denk aan Carrefour + extra winkels en restaurantjes) voor een groot deel van de spullen zoals potten en pannen, een dekbed, schoonmaakgerei. Gisteren gingen we downtown om servies en bestek, wat erg duur bleek in Jusco. Dat bezoekje downtown was op zich al een avontuur. Het verkeer in China is, voorzichtig uitgedrukt, levensgevaarlijk. Zoals Hannah zei: in China laten de voetgangers de auto’s voorgaan. Op straat in de winkelstraatjes wordt je regelmatig aangesproken met goedkope aanbiedingen. Hannah vertelde ons dat je daar nooit op mag ingaan. Ze lokken je mee naar hun ‘salon’ of ‘winkel’ en smeren je daar iets aan (letterlijk in het geval van een vriendin van haar die een gezichtsverzorging kreeg) aan een ongelooflijk hoge prijs. Wanneer je weigert te betalen slaan ze je in elkaar en weigeren ze je te laten gaan. Je kan enkel je ouders bellen om geld te vragen. Maar zolang je er niet op ingaat en nergens heen gaat is het er veilig hoor. Hetzelfde geldt voor bedelaars. Als je aan één van hen geld gaf zou je al snel omringt worden door een hele groep die je daarna blijven lastig vallen, op een agressieve manier, tot je hen ook geld geeft.
Maar om het vrolijk te houden: uiteindelijk kwamen we terecht in een grote supermarkt waar we ons servies en bestek kochten, inclusief eetstokjes natuurlijk. Grote borden bleken onmogelijk te vinden voor een redelijke prijs, dus we doen het met een iets kleinere variant. Vorken en messen zijn allemaal van Duitse makelij. De chinezen gebruiken ze nooit.
We vonden ook import kaas (Gouda en Cheddar!), boter en ongezoet brood. De Chinezen doen in het meeste brood iets dat het niet alleen zoet maakt maar ook een vreemde smaak geeft. We kunnen moeilijk achterhalen wat het is. Gisteren avond was dus echt een feestmaal met taai stokbrood en lichtjes smeltende Gouda. Vreemd dat dat plots zoveel lekkerder is dan ik me herinnerde.
Beetje info over de Chinese cultuur
Ik ga proberen elke keer wat nieuws te vertellen over de Chinese cultuur dat ons verraste of gewoon anders is dan thuis. Het eerste is iets dat ons nu al een week bezig houdt: de zoektocht naar keukenhanddoeken! Elke winkel waar we terecht komen gaan we op zoek naar keukenhanddoeken, maar ze zijn nergens te bespeuren. Als ik het aan Hannah vraag die meestal bij ons is in de grote winkels, weet ze eigenlijk niet wat ik bedoel. Blijkbaar doen de Chinezen wel de afwas, maar ze laten die gewoon drogen. Dit is voor mij dik in orde, ware het niet dat ons kleine keukentje dat eigenlijk niet toelaat. We drogen nu dus af met kleine schoonmaakdoekjes tot we iets beters vinden.
Qua eetgewoonten hebben we ook al wat ervaring opgedaan. Zo wordt rijst bijvoorbeeld pas aan het einde van de maaltijd geserveerd bij bezoek omdat het gezien wordt als een goedkope buikvulling. Als de gast om rijst vraagt betekent dat eigenlijk dat het eten zelf niet genoeg is of niet lekker is. Ook mag de tafel nooit leeg zijn na een maaltijd, of de gastvrouw/heer duikt terug de keuken in omdat er te weinig eten is. Altijd wat overlaten is dus de boodschap (hoe lekker het ook moge zijn!)
Voila, dat was het voor deze keer. Aangezien dit me zeker vier uur kost – vertaling inclusief – ga ik deze keer minder lang wachten voor ik nog een update schrijf. Beloofd!
__________________________________________________________________________________
English version
After a long waiting period … finally the next episode of our exciting blog. For all you faithful readers: my apologies for the long waiting period. For a long time we didn’t have a good internet connection (still nog up to par) and the blogging website is blocked by the Great Firewall (for those who are unfamiliar with this phenomenon: Google it). Thanks to a friend we are now able to access it through another browser called xB Browser, it is a lot slower but it lets us do the basic things.
For now an update of the past week and a half. As you can see from the Dutch version above, this will be long, so I’ll divide it up a bit.
Arrival
Arriving in Beijing, our view on the city was blocked by the thick grey fog that is the blanket covering Beijing. Even though it was only 6 a.m., it was already hot and humid. The health check went very quick (they’d checked our temperature in the airplane already), as did immigration. For our second flight we could check in without a problem, even though our luggace was about 20 pounds too heavy.
In Yantai we were met by our employer and contact in China: Wallace. Our first impression was one of a developing city, with a focus on neatness and making a good first impression. There’s a lot of green and they are creating new park areas all over the area where we live. The cover looks great. Wallace had bought us some food and brought us to a university apartment to rest. In the afternoon we went to our new apartment. When we arrived however, it turned out that the stuff we were expecting had gone missing, except for some of the items and of course the ever important list of phone numbers that Scott and Jenny left for us. Especially the books were a nice surprise, but we were missing sheets, towels, kitchen stuff, etc. Things we really needed. Our landlord, Mr Wang, promised to bring some of the stuff over the next day, but had the contract ready for us right away. We signed. That evening, Wallace and Hannah took us to a noodle restaurant for dinner, very small and basic, but the food was great. After that we went to Walmart for the basic stuff so we could at least sleep in our own bed and take a shower.
Waiting and exploring
The next day we heard that Mr Wang wouldn’t be coming over that day. It would be Tuesday the earliest. Tuesday turned into Thursday. Thursday became Friday morning. By that time our patience and the patience of Wallace and Hannah was running out.
In the mean time we had some time to explore our new location. The second day we were invited to lunch at Wallace and Hannah’s place. Sunday we went to the bank to try to exchange some money. Exchanging larger amounts on a Sunday seemed impossible in the big banks, so we went to a more ‘informal’ area. It’s a collection of what could be described as shacks which hold little shops selling pretty much everything you can think of. Our first impression was of the smell which is strong and unpleasant. It now makes us think twice before going back. Yesterday we saw a more upscale version of this type of shopping area in downtown Yantai. One of these shacks was a bank office where we could exchange the money and open an account.
A couple of shacks further we bought new cards for our cell phones. How it works: you choose a number from the list of available phone numbers. Prices for each number are listed as well. Some numbers are more expensive because they are easier to remember (e.g. because of a consecutive list or pairs) or because they are lucky (ending in an 8 for good luck, or a 7 for wealth). Then you pay 100 for the card and some credit. Next they fill in the personal information after you leave. How? They make it up. If you find out you’re paying more than is right, you just get a new card. Easy right?
The same day we went to the biggest supermarkt in our area, about a 20 minute walk from the apartment (although the bus is much easier and only costs 1 yuan). We saw lots of unknown food but since we were lacking any equipment just went for instant noodles in a cup: easy to cook we thought. Of course you still have to boil water, which in the beginning we did by putting three paper cups filled with water in the microwave, pouring that water in the cup and repeating the proces for the second meal. I think we did this for about three days until we were sick of buying the more expensive cups and just bought a cheap pot and the regular 1 yuan packages of noodles. For dinner we usually ate some fruit.
Meeting new people
We also met new people. On Wednesday we called Julia Kim. She is the principal of a small Korean artschool close by where they also teach English. Scott and Jenny worked there as well and she was expecting our call. The same day we went to visit the little school to meet her. The school is so cosy and has a great atmosphere of warmth and joy. We should be able to start work there in September, we will probably work in the evening after our hours in the university, since they now mostly do evening classes.
We also met Richard, a computer wiz who helped us install a wireless router so that we can both use the internet at the same time, anywhere in the apartment. I think he and Andrew connected when talking about computers.
Negotiations
When Friday morning finally arrived, Hannah joined us a little earlier than Mr Wang to help translate. We knew then that there was a real possibility that we’d be moving after all, but really wanted to try to settle the situation. Mr Wang brought his son who we had to watch constantly (I don’t think Chinese children are restricted very much), but who could also lighten the mood at times with his silly games. The poor kid had to sit through 2 hours of negotiating trying to find a way to amuse himself. It came down to the fact that Mr Wang didn’t want to pay us for the stuff het ook. Hij had previously said he would bring some of it back, but showed up with no more than two blankets. At a certain time, Hannah told us later, he even threatened to kick us out, but didn’t want her to translate that to us. He was just trying to intimidate us by appearing angry. “He’s very cunning” in Hannah’s words. She took great joy in his discomfort, it was quite interesting to observe.
In the end we made a compromise which is mainly beneficial to him, and sort of gives us some compensation. We can buy all our kitchen supplies, and Mr Wang will buy them from us for 80% of the cost, up to a limit of 1000 yuan, when we leave the apartment. He also brought back the computer speakers (very nice!) and the dvd collection (AWESOME! They even have “In Bruges”, a little bit of home in China). He never admited however that he made a mistake but kept blaming Jenny and Scott, saying Jenny never told him clearly. We know better! However, as Wallace said: money doesn’t buy peace.
The next day we got a phonecall from a furious Wallace who said that all of a sudden Mr Wang didn’t agree with the 80% deal anymore, probably after discussing it with his wife. For Wallace that was the last straw and he didn’t want to have anything to do with Mr Wang anymore. As planned, Mr Wang came over that evening with the dvd’s and speakers. Andrew had prepared for the conversation, we had written up a small contract for Mr Wang to sign. There was no translater so Andrew communicated through a translating program on the computer, to show Mr Wang our side of the argument. After going through the list of stuff and a couple of phone calls, Mr Wang eventually signed.
It feels good to have some security and even though the situation is kind of rotten, I don’t mind staying here for a year. It’s not a bad place. Things work! It’s already starting to feel like home a bit. I’ll take pictures of the apartment soon and put them up somewhere.
New stuff
Now that everything was settled with the apartment we could get settled ourselves. On Saturday we went to Jusco (a big department store) for a large amount of the stuff, such as pots and pans, a quilt, cleaning materials, containers, etc. Yesterday we went downtown for china and cutlery. That visit in itself was an adventure. Traffic in China is, to put it mildly, deadly. Like Hannah said: in China, cars come first. In the little shopping streets you are often addressed with ‘good deals’. Hannah told us that we should however never go with those people, since they lure you inside their ‘salon’ or ‘shop’, then charge you insane amounts of money and won’t let you leave until you pay. If you give beggars any money, you’d soon find yourself surrounded by them not letting you go on until you pay them.
But to keep the focus: we ended up in a big supermarket where we bought the china and cutlery, including chopsticks of course. We also found imported cheese (Gouda and Cheddar!), butter and non-sweetened bread. The Chinese put something strangely sweet in most of the bread like products you can buy here. We don’t know what it is, but it makes the bread taste un-breadlike. So yesterday night was a festive evening eating tough French bread and slightly melted cheese. Strange how all of a sudden that tasted so much better than I remember.
A little background information on Chinese culture as we experience it
I’ll try to tell you something new about Chinese culture each post, that either surprised us or is just very different from what we’re used to. The first thing is something that has been on our minds for the past week: the quest for kitchen towels! Every store we go to we look for them, but no luck so far. When I ask Hannah about them she doesn’t really know what I mean. Apparently the Chinese wash their dishes but don’t dry them. That would be fine by me, were it not that our kitchen is somewhat small and quickly looks cluttered. We’re now using dishwashing cloths until we find something better. (Jenny and Scott, if you guys have an idea on where to find them, let us know!)
We also learned some new things about eating habits. For instance: when you’re invited to eat with someone, rice won’t be served until the end of the meal because it is considered a cheap filler. If you ask for rice, it indicates that the food is insufficient in quality or quantity. The dishes should never be empty either or the host or hostess will run back into the kitchen to cook some more. So the idea is to always leave some of the food, no matter how good it is.
Alright, that’s it for now. Since this took me over 4 hours to do (including translation), I’ll make sure to update sooner next time. Promise!
