Tweede maandelijkse check-up: oktober

Happy Halloween!

We zijn weer een maandje verder, dus is het tijd voor een volgende check-up. De stand van zaken aan het eind van oktober is als volgt:

Accomodatie:
Nog niet veel veranderd, al beginnen we ons hier al veel beter te voelen en gaat het ook met de grootvader van Andrew een stuk beter. We proberen vaker samen te eten en nu Savannah ook meer met ons aan tafel zit is er gesprekstof genoeg.

Borstvoeding in de zoo

Roodkapje in de zoo

Werk:
Daar is wel wat veranderd. Andrew begint vandaag met zijn proefperiode van twee weken als TV-Internet-Telefoon verkoper. Hij gaat van deur tot deur en verkoopt pakketten die je met Telenet/Belgacom kan vergelijken (At&t is de providor). Dat is puur op commissie, wat natuurlijk niet makkelijk is, maar we geven het graag een kans om te zien wat hij ervan kan maken. Of het nu meevalt of niet, het is sowieso een ervaring. Ondertussen is hij ook nog wel op zoek naar iets anders, hier of in België, dus wie iets ziet weet ons te vinden!

Dat betekent ook dat ik van maandag tot vrijdag met Savannah thuis ben van 11 tot 21 uur. En op zaterdag van 11 tot 17 uur. Het zullen lange weken worden, en na twee weken evalueren we of de verdienste opweegt tegen de uren. 

Ik probeer vanaf nu dus ook thuis les te geven. Vandaag ging dat 20 minuten goed, en toen werd Savannah wakker. Tijd dus voor dictee en uitspraakoefeningen. Mijn student is zeer begripvol en vindt het helemaal geen probleem als ik me met Savannah moet bezighouden. Het helpt natuurlijk dat ik tegen haar ook heel de tijd Nederlands spreek.

Savannah eet brood

Savannah:
Met onze bengel gaat het heel goed. Ik geef haar nu beetjes vast voedsel, af en toe eens een puree maar meestal stukjes. Tot zover gaat dat. Ze moet wel regelmatig kokhalzen, maar elke dag minder en minder. Zoete aardappel vindt ze lekker. Haar eerste broodkorstje vandaag ook.

Ze leert ook volop om zelf recht te zitten. Nog eerder op weg naar evenwicht, maar het het doel in zicht! Ze kan het wel maar is dan weer net te enthousiast om dit of dat speelgoedje te pakken, waardoor ze poef patat omvalt.

Ondertussen hebben we haar halverjaardag gevierd. Ze mat toen 69,5cm en woog 8,9 kg. Dat was nog puur op Mama's melk, dus maak ik me ook geen zorgen over of ze wel genoeg binnen krijgt. Nog geen tandjes en nog geen kruip-aanstalten. Maar niemand heeft haast!

In de zoo

Vrije tijd:
Wat doen we zoal? We zijn in de afgelopen twee weken al twee keer naar de zoo geweest, en zullen dat nog wel vaker doen. Andrew's moeder heeft een abonnement gekocht voor ons en haar, dus gaan we nu gewoon gratis. Parkeren is er ook gratis (vgl met 10+ euro bij de pretparken) en je mag je eigen lunch meebrengen. Plus we leren er elke keer iets bij wanneer we één van de educatoren tegen het lijf lopen. 

Op Halloween waren we overdag ook in de zoo, en 's avonds gewoon gezellig thuis terwijl er om de haverklap een stel verkleedde kinderen aanklopte. Grandpa Jack had chocolaatjes gekocht en daar waren de kinderen erg dankbaar om. Best wel schattig om die verlegen snoetjes te zien.

Weer:
Zonnig, van 20 tot 30 graden. Kortom, heerlijk :-)

Savannah houdt van haar Daddy!

Ziet er schattiger uit dan ze is

 

Lelijke flamingootje en mooie koalas

Belangrijke beslissingen & bezoek van Sookie

Ik kijk er es effe rond en te omme

Daddy en dochter

Al halverwege oktober, wat gaat de tijd toch snel als je elke dag met een baby in je armen rond holt.

Hoe staan de zaken nu? Je zal je misschien nog herinneren dat 2 weken geleden nog zeer veel onduidelijk was. Dat is nu al wat minder.

We hebben besloten nog hier te blijven, bij de grootvader in LA, tot Elise komt (in december) en waarschijnlijk zelfs tot na de paasvakantie. Andrew is volop op zoek naar werk (schrijft elke dag sollicitatiebrieven) en afhankelijk van wat hij vindt blijven we na maart/april hier of gaan we terug naar België. De beslissing hebben we vooral genomen vanuit financiëel standpunt. We hebben er even de kosten van het leven hier bijgenomen, en hoeveel Andrew zou moeten verdienen om dat haalbaar te maken, en een appartement zoeken was gewoon niet haalbaar.
Savannah is nog steeds erg bang van vreemden, en ik krijg het niet over mijn hart om haar hier naar een onbekende dagmoeder te sturen.

Zonsondergang aan Santa Monica Pier

Verder stelt ons meisje het goed, al heeft ze net haar eerste ferme verkoudheid achter de rug. Het slaappatroon is nog niet terug wat het was (nu wordt ze weer om de 3 uur wakker), maar ze lijkt toch al beter.

Mama maakt een mozaïek cadeautje

Ze rolt nu vlot van rug naar buik en terug zodat we goed moeten uitkijken waar ze terecht komt. In één, twee, drie heeft ze de andere kant van de kamer bereikt.
Terwijl ik dit schrijf ligt ze lekker te dutten in de BB-sling.

We hebben ook het bezoek van Sookie achter de rug. Door een foutje van haar computer hebben we jammer genoeg zowat alle foto's van de laatste maand en half verloren, maar er stonden er nog een aantal op het Internet die ik aan deze post heb kunnen toevoegen.

We zijn met haar naar de LA County Fair geweest (denk Foor x 10) in een haast onuitstaanbare hitte (we hebben regelmatig de koelere gebouwen opgezocht). Daarnaast trokken we met haar ook nog eens naar Hollywood Boulevard, het wax museum daar en naar het strand. In het weekend brachten we terug een bezoekje aan Solvang (waar we in februari ook al op weekend waren) en het nabije Lompoc. Onderweg stopten we in de prachtige botanische tuin van Santa Barbara. Het was allemaal best gezellig, al was het ook wel lang om zoveel bij elkaar te zijn.

Leonardo en de eeuwige jeugd

Botanische tuin van Santa Barbara

Ondertussen geef ik nog steeds drie keer in de week mijn Nederlandse lessen, en ik geniet er elke keer wel van om even uit het huis te zijn en Savannah bij Andrew te kunnen achterlaten. Dat ik er nog een gratis stukje taart voor krijg en, natuurlijk, betaald word, is al helemaal fantastisch!
Het is echt een heel aardige kerel; een echte babbelaar. Soms komen we maar aan 30 minuutjes 'studeren' toe en praat hij de rest van de tijd over zijn vriendin met wie hij net samen is. Zo een smoorverliefde veertiger heeft wel wat :-)

Sookie valt voor George, tjah, wie niet hé?

Hij heeft me trouwens ook zijn oude smartphone gegeven. Een HTC Mytouch 3G slide. Ik moest hem enkel nog ontsluiten (code kopen online) zodat ik hem met gelijk welke kaart kan gebruiken, en ook in België kan gebruiken als we daar op bezoek gaan. Ik heb hem dan toch ook eens getrakteerd, alhoewel ik lang moest aandringen!

Rara, wie is dit?

Tot zover deze 'korte' update. Tijd om aan de strijk te beginnen en misschien hebben we deze namiddag nog tijd voor een uitstapje. Morgen gaan we alvast 10km wandelen in de LA Aids Walk met de andere atheïsten van Atheists United. Hopelijk blijft Savannah goed en lukt het om mee te doen.

Tot de volgende!

PS: voor zij die nood hebben aan een anti-jaloezie injectie: we hebben hier ook al regen gezien! Welgeteld 24 uur. Ondertussen, moet ik toegeven, is het wel alweer mooi zonnig en een aanvaardbare 19°C. Laten we hopen dat die voorspelling van 35°C morgen niet helemaal klopt.

Bye bye!

Eerste maandelijkse check-up: September

De huidige statistieken:

Accomodatie:

Hmmm lekker

Nog steeds bij de grootvader. Dat gaat grotendeels goed. De situatie is wel wat verbeterd maar ook doordat we nu toch plannen te vertrekken in de nabije toekomst. Morgen komt Sookie aan en ze blijft logeren tot 8 oktober. In die tijd willen we ook een tripje maken richting Central Coast California, waar we misschien heen willen. Het heeft het warme klimaat van California (maar wel iets koeler) te midden van groene, glooiende heuvels. Of het betaalbaar is blijft nog een beetje een vraagteken. Dat hangt af van het volgende.

Jobs:

Aangezien we nog niet echt een idee hebben van waar te zoeken (zie voorgaande) is Andrew nog niet echt op zoek naar een vaste full-time. Hij werkt af en toe met zijn vader (loodgieter) en ik geef sinds deze week ook drie uurtjes per week Nederlandse les aan een man uit Ecuador. Wat beweegt zo iemand er toe om Nederlands te leren? Hij werkt voor een Nederlands bloemenbedrijf hier, en vindt het uiterst verdacht wanneer iedereen rondom hem Nederlands babbelt en hij het niet begrijpt.
Uiteraard leer ik hem Hollands, niet Vlaams.

We spreken af in een restaurant hier 10 minuutjes wandelen vandaan, en hij betaalt me $25/uur + koffie en taart (Coco's heeft echt lekkere taarten!).

Dagje in het park

Sociaal:

We hebben ons aangesloten bij een atheïstische groep hier in Los Angeles: Atheists United. Tot dusver zijn we al naar twee bijeenkomsten geweest. Eén daarvan was een viering van hun 30-jarig bestaan met een champagne brunch. De Ecuadoriaan heb ik ook daar leren kennen, samen met nog wat andere zeer aangename mensen. Als we zouden verhuizen, moeten we dat natuurlijk wel weer opbouwen, maar er zijn nog gelijkaardige groepen en sub-groepen in andere delen van het land, dus we vinden wel iemand!
Het is vooral heel leuk om vrienden te maken uit zoveel verschillende culturen en in zoveel verschillende kleuren :-)

Daarnaast zien we ook af en toe wat familieleden en oude vrienden van Andrew. Erg druk hebben we het gelukkig niet, want met een baby'tje is dat ook erg moeilijk.

Savannah:

Vriendjes maken in het park

Onze kleine dikzak stelt het goed. We hebben haar gewogen op 25 september, en ze kwam aan een gezapige 8.160 gr. Ze lacht volop, en rolt al vlot van rug naar buik. Omgekeerd is nog moeilijk, dus jengelt ze maar als ze het beu is.

Ondertussen krijgt ze ook al wat groente- en fruitpap. Wij doen wat op het lepeltje; zij pakt de lepel en steekt die in haar mondje. Leuk om zien, al zit alles wel onder de spetters.

We zijn dus nog steeds volop bezig met uitzoeken wat we nu precies willen, en waar. België speelt nog in het achterhoofd, evenals Portland, midden-Californië, enz. Maar het gebrek aan vaste planning begint ons wel wat te frustreren, dus we vinden hopelijk snel iets.

PS: Het is hier nog steeds iedere dag tussen de 30-40°C. Nog geen spatje regen gezien deze hele week! Jaloers iemand?

Laatste week België - Eerste week Amerika

Hier zitten we dan. In het verre, hete Los Angeles. Het is nog wel even wennen.

De laatste week in België was er één van vooral afscheid nemen.  Dat is altijd moeilijk, maar we hebben toch geprobeerd er iets moois van te maken. 

De mannen: Andrew, Tom & Maarten

Op maandag 20 augustus moesten we voor de laatste keer naar Kind&Gezin voor de laatste metingen (90e percentiel) en laatste inentingen (amper traantjes deze keer van onze flinke meid).  De woensdag daarna zagen we de familie nog eens op de gigantische Schuurmans BBQ. Met 94 man waren we eigenlijk nog net niet compleet, maar volk genoeg voor een leuk feestje. Fantastisch om je in zo’n ‘nest’ thuis te mogen voelen. 

Op zondag gaven we dan zelf een feestje voor de vrienden in Brugge. Het werd een casual BBQ met verrassend goed weer en verrassend gezellig volk. Zelfs met de beperkte lijst van genodigden, was er nog bijna plaats te kort, maar met een extra tafel en een paar extra stoelen erbij ging het wel. De laatste maandag gingen we nog even snel gaan shoppen in de Boops’n’Burps in Antwerpen om wat moois en ook nog even langs Mamaskientje in Brugge voor een Tummy Tub die perfect in de koffer paste! Ondertussen heeft die ook al haar dienst bewezen in Las Vegas.

Savannah en haar Moeke

Ijsje bij Da Vinci

Mooiste dames ter wereld!

Nog een dagje Antwerpen tussendoor

Met Myriam en Björn

En dan op woensdag brak de dag van vertrek eindelijk aan. Om 5 uur uit bed. Om 5u30 op de weg.  Mama had een lekker ontbijt klaargemaakt voor op de luchthaven. Tegen dat we volledig ingecheckt waren hadden we nog een halfuurtje om dat met z’n zessen (Mama, Papa, Elise, Andrew, Savannah en ik) op te peuzelen. De restjes namen we mee voor het vliegtuig. Het afscheid was kort maar krachtig. Zo had iedereen het het liefst. En dan het begin van onze lange reis.

Familie Berben - Schuurmans en familie Leigh - Berben

Super In-Flight Entertainment

De eerste vlucht was verbazingwekkend comfortabel. We zaten op een klein vleigtuig (denk stijl Ryan Air) maar ze hadden ervoor gezorgd dat we een extra stoel in het midden hadden voor Savannah. Daar lag zij vooral op te slapen en wat te spelen. Wij sliepen een beetje en genoten van het verbazingwekkend lekkere eten. Het bleek duidelijk aan de maaltijden dat we vanuit Europa vertrokken.

Immigratie verliep ook vlot. De tweede vlucht was niet zo makkelijk als de eerste. Daar hadden we stoelen vooraan waarvan de armleuning niet omhoog kon (nogal krap bij de borstvoeding) en we konden er maar 2 naast elkaar krijgen. Savannah moest dus slapen uitgestrekt op Daddy’s benen. 

Mini-slaapjes

Bij de aankomst in Los Angeles vielen er wel een paar traantjes. We moesten even wachten op de koffers die met een latere vlucht meegekomen waren, dus reden we snel langs In’n’Out voor een hamburger. Savannah was uitgeput dus een knuffel zat er nog niet meteen in voor Grandma, maar de volgende dag was dat al beter.

Op de luchthaven

De aankomst in het huis was wat minder dan we verwacht hadden. De hygiëne liet veel te wensen over en er zaten overal mieren in de keuken. We dachten nog even naar een hotel te gaan, maar dat bleek te duur. We zijn nu al een weekje bezig met opkuisen/opruimen. De mieren in de voorraadkast zijn grotendeels verdwenen. In de rest  van de keuken komen we wel hier en daar een verdwaald exemplaar tegen. Maar de opkuis van dag 1 en 2 heeft het probleem toch al voor een groot deel verholpen.

In de Tummy Tub op hotel

Op zaterdag vertrokken we met Andrew zijn ouders naar Las Vegas, slechts 3 uur later dan verwacht zaten we in de wagen. We maakten een pit-stop bij Peggy Sue’s, een 50’s diner met een leuk tuintje. Savannah vond de eenden en hun gekwaak absoluut hilarisch en schaterde er op los. Een grappig tussendoortje. Tegen 5 uur  kwamen we aan bij het hotel. De naam ‘Excalibur’ kan dan grandioos klinken maar is toch maar een heel basic hotel. De kamers waren zeker niet luxueus, eigenlijk amper proper. 

's Ochtends met Mama spelen

Andrew’s moeder had een autostoeltje gekocht dat in de buggy past die wij hier tweedehands kochten. Savannah heeft dus vele uren in dat stoeltje doorgebracht. Het was erg gemakkelijk dat we haar nooit hoefden wakker te maken en ook gewoon met haar overal heen konden, maar haar zo lang in een stoeltje laten zitten zullen we toch niet meer doen. Na een heel weekend zo rondgereden worden was ze het op de terugreis kotsbeu en we hebben ettelijke stops moeten houden om te zorgen dat ze er vrede mee kon nemen. 

Met Sabrina

En haar zus Kim

Vegas zelf was zoals het altijd is: rokerig, rumoerig, veel van hetzelfde. Niet echt onze favoriete vakantiebestemming, al zullen we er met oudejaar terugzijn met Elise. Het was vooral leuk om Andrew’s broer met zijn (nu al vrouw) verloofde te zien en Andrew’s meter en peter en hun dochters. We kregen ook meteen een hele zak vol kleertjes voor Savannah. Ik denk dat ik niets meer hoeft te kopen tot ze zeker een jaar oud is. 

Bij Andrew's meter Jessie

Andrew in z'n nopjes - rarara waarom

Bewijs van Andrew's super talent: zonder gebruiksaanwijzing!

Nu zijn we alweer een aantal dagen bezig met opruimen en alles een beetje herinrichten. Andrew steekt Savannah’s bedje in elkaar op dit eigenste moment (dat ik dit type, niet dat ik het online zet). Ik bak brood en probeer elke dag lekker en gezond te koken. 

Of we lang blijven hier in huis is nog wel zeer de vraag. We hebben het gevoel dat onze aanwezigheid wel geduld maar niet echt geapprecieerd wordt. Wat we in huis doen lijkt alvast niet veel uit te maken, al proberen we het ook voor de grootvader op te knappen en proper te houden. Daarnaast is in Los Angeles wonen wel duur, dus kijken we om eventueel noordwaarts te trekken richting Oregon. 

Dus de toekomst? Nog steeds een groot vraagteken. Maar dat is voor ons al niets nieuws meer. Wij doen het één stap met een keer.

Welcome/Welkom Savannah Josephine

Big eyes

Nederlands

Al bijna 4 maand geleden dat er nog iets op deze blog verscheen. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de geboorte van onze dochter en de hectische tijd die daarop volgde.

First kiss from Daddy

Na een lange arbeid (ca 27 uur) maar korte bevalling (20 minuutjes) kreeg we Savannah's prachtige gezichtje voor het eerst te zien op 24 april 2012 om 19u46. We moesten uiteindelijk toch nog naar het ziekenhuis, omdat onze kleine meid haar hoofdje maar niet wou kantelen en de weeën gestimuleerd moesten worden. Dan ook maar meteen een epidurale want ik was de uitputting nabij, en kon toch nog een beetje slapen voor het grote werk.
Zo'n eerste moment met je kind is onmogelijk te beschrijven, dus daar begin ik ook niet aan. Laat ik gewoon zeggen dat ik op slag smoorverliefd werd op dat kleine, hulpeloze wezen.

In the hospital with Mama

De daaropvolgende dagen/weken waren er van intense vreugde, helse pijn (8 weken kloven) en slepende vermoeidheid. Er verandert toch heel wat.

Ondertussen zijn we alweer 16 weken verder en het leven met dat baby'tje al gewoon. Ik kan het me nog moeilijk indenken zonder.
We gebruiken nog steeds katoenen luiers en ze geniet nog steeds volop van Mama's melk. Nieuwe kleertjes vinden we vooral op rommelmarkten, net zoals het eerste speelgoed.

First family picture (3 days old)

Daarnaast moet ze dinsdag al naar haar 3e afspraak bij Kind & Gezin voor het meten, wegen en inenten (altijd een hartverscheurend moment voor moeder en dochter). De vorige keren was ze al steeds opvallend groot en lekker mollig, dus hopen we dat ze in dezelfde lijn verder doet.

Tot daar een korte update met wat foto's. Alle immigratie papieren zijn afgewerkt. We waren meteen geslaagd voor het interview in Brussel. Over een kleine 2 weken vertrekken we naar de VS en van daar uit zal de blog wel weer een revival meemaken alleen al uit heimwee.

My first Mother's Day Card from 'Savannah'

English

curled up in her basket

Already almost 4 months since anything appeared on this blog. And of course that's all because of the birth of our daughter, and the hectic time that followed.

4 generations of women - Grootmoeke, Moeke, Mama and Savannah

After a long labor (about 27 hours) but short delivery (only 20 minutes) we saw Savannah's pretty face for the very first time on April 24, 2012 at 7:46 p.m.
In the end we had to go to the hospital after all because our little lady didn't want to tilt her head the right way and they needed to enhance my labor. I asked for an epidural as well then since I knew the contractions were going to be even more painful and I was completely exhausted. That way I could sleep a little bit before the final 'push'.

The first moment with your own baby is impossible to describe, so I won't try. Let's just say that I instantly fell head over heels for that tiny, helpless being.

Sneezing in her new pj's

The following days/weeks were of intense joy, agonizing pain (cracked nipples for 8 weeks) and increasing exhaustion. It's a big change!

By now, 16 weeks have passed though, and we have gotten used to living with a baby. I can hardly imagine life without her.
We're still using cloth diapers (pre-formed but also just muslin flats) and Savannah's still loving Mama's milk. Most of the 'new' clothes and toys we buy are from second hand markets which we love.

Daddy makes me so happy!

Apart from that we have her 3rd appointment at Kind & Gezin (free health service for children up to 5 years old) for measuring, weighing and her 3rd round of shots (always a heartbreaking moment for mother and daughter). The last two times she was always noticeably taller and heavier than other kids. We're hoping she'll keep it up.

So far for a short update with some pictures. My paperwork has all been taken care of here. We did the interview in Brussels and passed without a problem. In less than 2 weeks we'll be in LA and from there the blog will probably experience a revival if only out of home-sickness.

Eco-bathing when the baby-tub gets too small

De Laatste Loodjes - The Last Straws

Nederlands
Wat is er zo fantastisch aan de laatste zwangere dagen/weken? Eigenlijk niet zo heel veel. Vandaag is de uitgerekende bevallingsdatum, maar van weeën is er nog geen sprake. Het kan dus best nog wel een weekje duren.

Ondertussen kamp ik met de volgende kwaaltjes:

• pijn in de rug
• pijn in m'n vingers, gezwollen vingers
• vermoeidheid
• slecht slapen
• steeds meer moeite met aankleden, schoenen strikken, etc.
• niet meer makkelijk kunnen zitten (of staan, lopen, liggen)
• weinig kunnen eten
• pijnscheuten in het bekken of tegen m'n longen
• gevoeligheid voor lawaai, fel licht, drukte
• wisselende concentratie

En toch geniet ik nog van het zwanger zijn. Het besef dat ons meisje er bijna is, maakt elke dag die de laatste zwangere dag kan zijn toch wel speciaal. Ik geniet echt van:

• al die activiteit in de buik, de veranderende vormen
• de massages van mijn lieve ventje
• de momenten dat ik nog eens rustig iets voor mezelf kan doen
• de complimenten van mensen over mijn buik
• stilte en rust
• tijd nemen om lekker te eten
• steeds beetjes meer voorbereiden voor de baby
• zoveel lieve mensen om me heen

Al die leuke dingen wegen nog net op tegen de kwaaltjes. Nog net. Nog voor een weekje ofzo. Maar dan mag ze echt wel komen hoor! We zijn er klaar voor.

English

What's so great about the last pregnant days/weeks? Actually, not that much. Today is my due date, but there's no sign of contractions yet. It wouldn't surprise me if she stays in there for another week or so.

In the mean time I'm blessed with the following little ailments:

• back pain
• pain in my fingers
• fatigue
• trouble sleeping
• difficulties getting dressed, tying my shoes, etc
• not being able to sit comfortably (or stand, walk, lie down)
• not being able to eat much
• pain in my pelvic area, or against my ribs
• sensitivity to noise, bright light, business
• lack of concentration

And still I enjoy being pregnant. Knowing that our little girl will arrive soon, makes every last pregnant day somewhat special. I also really enjoy:

• All that activity in my belly, the changing shapes
• my hubby's back rubs
• the moments I can do something for myself
• people's compliments about the belly
• peace and quiet
• taking time to eat well
• preparing little bits more each day
• so many loving people around me

All those nice things still outweigh the complaints. Just about. For another week or so. But then she's definitely more than welcome! We're ready.

10 Things I'll Miss in China - 10 Things I won't

English

Hotpot in Chengdu

Now that it's been a couple of months since we left China, I still get lots of people asking if we'd ever go back. We have thought about it, in case we have a hard time finding jobs in the US or Belgium, or in case we miss the peace and quiet of life there. There were a lot of advantages to living in China, which I'd love to share with you. I've listed my top 10 below.

1. Great Food! Chinese food is not only healthy, it's also delicious. The flavors are so different and so diverse. Luckily Andrew picked up some of the cooking, so as soon as we track down the proper ingredients he'll be off to the kitchen for at least half of the meals.
2. Cheap and very fresh vegetables and fruit
3. Our lovely apartment, completely our own and big enough to raise a small family.
4. Never having to worry about how you look. They're used to pretty much anything.
5. Colleagues, friends, people around us
6. Students who respect you and actually want to be in the class with you
7. The ease of making a good income and being able to save money without feeling like you have to work too much.
8. Being surrounded by a new language and the great feeling you get from managing to have those little conversations in that language.
9. Being a little special, everywhere you go, just because you look different.
10. People who feel responsible for their own health and their own situation. They don't complain, they just do something about it. 

Chinese toilet (source)

But there are reasons we left too (other than being pregnant). After 27 months there, there were some things we really wouldn't miss. Somehow, it's been hard for me to get used to some of them though, especially in the beginning!

1. Having to throw your toilet paper in a basket instead of in the toilet. Oddly enough this was one of the hardest things to get used to!
2. People spitting, peeing, crapping in the streets.
3. Smelly people
4. The dirty streets and hallways in school. You always had to be so careful where you put your feet.
5. People shouting at us to get our attention. 'Helloooo! Hellooo!' Got really annoying after a while!
6. The 5 month Winter
7. Not being able to communicate freely because of the language barrier. That was a biggie for Andrew too.
8. Having to rely on others to help you take care of your own business. That's frustrating, no matter how kind they are and how much they want to help.
9. Not feeling like our job mattered (in the college). And no professional support. We taught for the few students that cared.
10. Always feeling like the odd ones out. Never really being part of the country. Never feeling like you completely belong.

So there are reasons why we'd go back, and some we stay away. I suspect time will tell whether or not we ever make it back, and under what conditions. China is changing fast so the city we may go back to will never be  the city we left. 

Keep reading to stay posted on our plans :-)

Nederlands

Nu dat het een aantal maanden geleden is sinds we China verlieten krijg ik nog steeds vaak de vraag of we ooit nog plannen terug te gaan. We hebben er wel degelijk over gedacht, in het geval dat we hier of in de VS moeilijk werk kunnen vinden. Of in het geval dat we het rustige leventje daar zouden missen. Er waren een heel aantal voordelen aan in China wonen, die ik graag met jullie wil delen. Ik heb een top 10 opgesteld van de dingen die ik het meest mis.

Message from my student

1. Lekker eten! Chinees eten is niet alleen gezond, het is ook echt lekker. De smaken zijn zo verschillend van de onze, en er is zo'n grote variëteit. Gelukkig heeft Andrew wel een aantal kookkunsten opgepikt, dus van zodra we de juiste ingrediënten vinden mag hij de helft van de maaltijden klaarmaken.
2. Goedkope en zeer verse groenten en fruit.
3. Ons heerlijke appartement. Helemaal voor ons en met genoeg ruimte voor gasten.
4. Je nooit zorgen hoeven te maken over hoe je eruit ziet. Ze zijn daar zoveel gewoon dat ze van niets opkijken.
5. Collega's, vrienden, mensen rondom ons.
6. Studenten die je respecteren en je graag voor de klas zien staan.
7. Het gemak waarmee je een goed inkomen kon verdienen en zelfs kon sparen zonder echt op de centen te moeten letten of zonder echt hard te moeten werken.
8. Omringd worden door een vreemde taal en het gevoel dat je krijgt wanneer je in die nieuwe taal een kleine conversatie kan voeren.
9. Een beetje speciaal zijn. Gewoon omdat je er anders uitziet.
10. Mensen die zich verantwoordelijk voelen voor hun eigen gezondheid en financiële situatie. Ze klagen niet maar doen gewoon wat ze kunnen om zichzelf te verbeteren.

Maar er zijn ook redenen waarom we uit China wegtrokken (en niet enkel de zwangerschap). Na 27 maanden daar waren we een aantal dingen echt beu. Vreemd genoeg zijn het vooral die dingen waaraan ik moeilijk kon wennen eens we weg waren, zeker in het begin.

1. Je wc papier in een mandje moeten gooien in plaats van het toilet. Daar moest ik in het begin echt aan wennen! Het wordt zo'n routine.
2. Mensen die spugen, plassen en kakken op straat.
3. Mensen die stinken, wc's die stinken, straten die stinken.
4. De vuile straten en gangen op school. Je moest altijd oppassen waar je je voeten neerzette.
5. Mensen die dingen naar ons roepen om onze aandacht te krijgen. Zo vervelend na een tijdje.
6. De winter van 5 maanden.
7. Niet vrij kunnen communiceren door de taalbarrière. Dat was voor Andrew echt een minpunt.
8. Anderen om hulp moeten vragen om je eigen zaken te regelen. Al doen ze het nog zo graag.
9. Het gevoel hebben dat je werk er niet toe doet. En geen professionele ondersteuning. Gaf niet echt voldoening. We gaven les voor de enkele studenten die toch wouden leren.
10. Nooit echt deel uitmaken van de cultuur of van de bevolking. Je bent altijd het buitenbeentje. Voelt je nooit helemaal thuis.

Dus er zijn redenen waarom we terug zouden gaan, en redenen waarom we weg blijven. Ik vermoed dat de tijd het wel zal uitwijzen of we nog terug gaan of niet, en onder welke voorwaarden. China is zo snel aan het veranderen dat de stad waar we naar terug zouden keren nooit de stad zal zijn die we achterlieten.

Deze blog blijven lezen is de boodschap! :-)