Marriage and the Chinese

Chinese wedding cake with double happiness character

We've been talking a lot about marriage recently. I don't know how we first got into the topic, but it has come up in quite a few of my classes and in my conversations with friends. 
I want to share some of my thoughts with you below.

We hebben het de laatste tijd vaak over het huwelijk. Ik weet niet hoe het begon, maar het onderwerp steekt regelmatig de kop op in mijn lessen en in conversaties met vrienden.
Hieronder wil ik een aantal van mijn gedachten hierover met jullie delen.

English

Yesterday, two of our colleagues got married back in the States, and it reminded me of when we got married and how much has changed since then. But it also reminded me of the vast differences between our marriage and the relationships I have seen between Chinese husbands and wives. 

Traditional Chinese wedding parade

Marriage in China, for most people, is more of an economic and cultural decision than a romantic one based on happiness. Factors of importance are income (car & apartment being the necessary prerequisites to make a man eligible for marriage), status (job, connections), location (important to the bride's parents, who may otherwise never see their daughter) and family. 


We had dinner with a friend and his wife, who is pregnant, and noticed a certain change in their behavior compared to when we first got to know them two years ago. She was always very cheerful and a bit of a chatterbox. Now, she hardly spoke a word. 
From our friend, W., we heard that the relationship had been under a bit of strain. He referred to how difficult marriage was, and how much work it was. 
They had always seemed a bit of a strange couple to us. It's like they got married because it was time for both of them and they happened to be available. From his comments in another conversation, I gathered that he had loved someone else at some point, but her family had not accepted him. 
So this couple, two young, lovely people, are stuck together in a marriage that seems to be based on 'have to' instead of a true desire to share each others' lives.

My other friend, Sookie, told me that what Andrew and I did, getting married when we were broke -and couldn't even pay to get married on any day but Tuesday morning because it was free- is called a naked marriage in China. There are no interests playing but those of two people wanting to get married. (Although technically, in our case, paperwork played a small part too). She asked some of her friends on-line if they thought a marriage like this could ever be a happy one, and most seemed to think this was impossible. They are probably thinking that the only reason to get married when you're broke is because you don't see a way of ever not being broke. And being poor in China equals misery. Just like being rich equals happiness. (On an unrelated note: I once asked my students whether they'd rather be rich and miserable or poor and happy, and they couldn't answer the question. The two options seemed equally impossible to them).

The contrast between the two cultures astounded me, yet again. Most of these differences don't seem to fully become apparent until you have lived somewhere for a while, and have become embedded in the culture to a certain degree. 
I feel happy to have ended on the Western side of the equation in this case.

Nederlands
Gisteren zijn twee van onze collega's in Amerika getrouwd, en het deed me denken aan onze trouwdag en aan hoeveel er sindsdien veranderd is. Maar het deed me ook denken aan de grote verschillen tussen ons huwelijk en de relaties die ik zie tussen Chinese mannen en vrouwen.

Us at our wedding in 2006

Het huwelijk in China is voor de meeste mensen meer een economische en culturele beslissing, dan een romantisch ideaal gebaseerd op geluk. Belangrijke factoren zijn inkomen (auto & appartement zijn de vereisten voor een man om te kunnen trouwen), statues (job, connecties), locatie (belangrijk voor de familie van de bruid die hun dochter anders dreigt te verliezen) en familie.

We gingen uit eten met een bevriend koppel, waarvan de vrouw zwanger is, en het viel op dat ze zich anders gedroeg dan toen we hen, twee jaar geleden, voor het eerst leerden kennen. Ze was altijd heel vrolijk en een babbelaar, maar nu zei ze amper iets.
Van onze vriend, W., hoorden we dat de relatie onder druk had komen te staan. Hij hintte af en toe naar hoe moeilijk het huwelijk wel was, en hoeveel werk het vroeg.
Ze hadden altijd al wel een vreemd koppel geleken. Het is alsof ze getrouwd zijn omdat het voor allebei de juiste tijd was en omdat ze toevallig allebei nog niemand hadden. Uit een andere conversatie met hem had ik al eens kunnen opmaken dat de familie van zijn grote liefde hem niet aanvaard had, en dat meisje met een andere jongen getrouwd was.
Dit koppel, twee jonge, aangename mensen, zit dus vast in een huwelijk dat gebaseerd lijkt op 'moeten' in plaats van oprecht elkaars leven te willen delen.
Talking to students, I also found out that most of them have NEVER (!) seen their parents kiss. This is seen as giving a bad example. But most of them are quite used to seeing parents fight, or having one parent who is frequently absent (usually the father). The idea of romantic love and marriage are completely separate in their mind.

Mijn vriendin Sookie vertelde me dat wat Andrew en ik deden, trouwen als we platzak waren -en het ons zelfs niet konden veroorloven om te trouwen op een andere dag dan dinsdag ochtend, want dat was gratis- in het Chinees een naakt huwelijk genoemd wordt. Er spelen dan geen andere belangen dan die van twee mensen die met elkaar willen trouwen (Alhoewel het in ons geval ook wel een beetje met papierwerk te maken had.) Ze vroeg wat vrienden online of zij dachten dat dit soort huwelijk ooit tot geluk zou kunnen leiden, en de meesten dachten dit onmogelijk. Waarschijnlijk dachten ze dat de enige reden waarom je zou trouwen als je platzak bent, is dat er geen mogelijkheid is om in een voorzienbare toekomst niet platzak te zijn. En armoede staat in China gelijk met ongeluk. Net zoals rijkdom gelijk is aan geluk. (Om even af te wijken: ik vroeg mijn studenten ooit of ze liever gelukkig en arm zouden zijn of ongelukkig en rijk, en ze konden die vraag onmogelijk beantwoorden. Beide opties leken even onmogelijk.)

Het contrast tussen de twee culturen verraste me opnieuw. De meeste van deze verschillen worden pas echt duidelijk als je in de andere cultuur ingebed raakt en een deel van hun gewoontes ook jouw gewoontes worden.
Ik voel me toch gelukkig dat ik me in dit geval aan de Westerse kant van de vergelijking bevind.